Toen ik 5 jaar geleden stopte met roken, ben ik in no time 15 kilo aangekomen. Maar nu ben ik een snoeper, i.p.v. een roker.
“Harstikke goed van je! Dat je gestopt bent met roken. Tja, je bent wel wat aangekomen maar je rookt in ieder geval niet meer hè. Knap hoor!”
Maar in plaats van die sigaret die ik vroeger op stak, zoek ik nu naar iets lekkers. Als een hongerig dier tuur ik in onze voorraadkast op zoek naar snoep. En open ik de koelkast zes keer in een uur. Ik móet iets hebben. Iets ongezonds. Want dat is het lekkerst.
Ik ben dus nog steeds verslaafd. Niet aan sigaretten, maar wel aan de “happy feeling” dat het me gaf. En suiker doet precies hetzelfde met m’n hersenen. Snoep houdt me voor de gek. Ik word helemaal niet gelukkig van zoetigheid. Dat duurt maar eventjes. Daarna wil ik weer. En meer. Daar word je juist heel óngelukkig van. En dan zoek je troost… In iets lekkers. Een vicieuze cirkel dus.
Er komt een dag dat ik ook met deze verslaving afreken. Dat moet ik kunnen. Dat gaat me lukken. Ooit.
Ik ga mijn guilty pleasures met jullie delen. Want die zijn té lekker om voor me te houden. Maar ik ben heel kieskeurig over wat ik eet want ik heb echt mijn voorkeur voor bepaalde merken.
Iedere morgen begin ik met een kop koffie en twee crackers. Eén met kaas en één met hagelslag. Dit doe ik al jaren.
Zo moet het de volkoren knäckebröd van Wasa zijn. Soms die met sesamzaadjes. Ook lekker. Maar alleen Wasa.
En de pure hagelslag van Venz
Venz heeft UTZ Certified producten. Dat betekent dat de cacao in hagelslag op een duurzame en dus goede manier wordt gemaakt. De boeren die de cacao verbouwen hebben oog voor mens en milieu. Zij gebruiken bijvoorbeeld minder bestrijdingsmiddelen en garanderen goede werkomstandigheden voor hun arbeiders.
En overdag snoep ik dus veel. En vaak. Vooral als ik thuis ben. Daar staat alles voor het pakken. Op m’n werk heb ik er niet zo’n erg in. Daar ben ik continu bezig en denk ik er niet aan.
Maar thuis neem ik graag een dropje. Ik hou van dropjes. Alle soorten drop. Honingdrop, katjesdrop, Engelse drop, zoute drop. Alles.
Maar mijn favoriet is muntdrop van Klene. Da’s de beste dropmaker van de wereld, vind ik.
En als ik wil snoepen maar zogenaamd gezond wil doen, neem ik zoute ovaaltjes van Klene zonder suiker. Die zijn ook erg lekker. Een volle dropsmaak met stevia als suikervervanger.
Maar ik heb, sinds vorig jaar, een zomerverslaving. En die is heel erg. Dat is namelijk aan raketjes van Ola. Daar kan ik er niet één van eten. Na eentje wil ik er meteen nog een. Vorig jaar was het zelfs zo erg dat ik niet kon stoppen met raketjes eten en dat ik, na de zoveelste, gewoon een bevroren mond had. Toen ik iets wou zeggen, werkten m’n lippen niet meer mee. Die waren verdoofd, bevroren. Dit heb ik nog nooit aan iemand verteld. Vertel het dan ook niet verder asjeblieft.
Ook Ola werkt aan een beter milieu, duurzaamheid en mensen helpen een gezonde keuze te maken.
Zo proberen ze klimaatverandering aan te pakken en hebben o.a. al jaren klimaatvriendelijke vriezers.
Voor hun ijsjes met chocolade gebruiken ze duurzame cacao.
Lees meer hierover op hun site.
Wat wel weer leuk is aan raketjes, is dat ze helemaal niet zo ongezond zijn.
Ola: “De Raket is al 45 jaar het meest gelikte ijsje van Nederland. De frisse combinatie van ananas, framboos en sinaasappel verveelt nooit. En met slechts 40 kilocalorieën het lekkerste tussendoortje!”
Nu komt het regelmatig voor dat het raketjesvak in Albert Heijn helemaal leeg is. Dat is balen. Maar dat komt waarschijnlijk omdat ík dan net geweest ben en m’n winkelwagentje volgeladen heb met raketjes. Daar kan ik niks aan doen. Dat doet mijn geestesziekte. Mijn verslaving. Aan raketjes. Excuses daarvoor.