Mijn hele gezin wordt meegesleurd in mijn nieuwe hobby: bloggen. Als we een avondje vrij zijn en m’n vriend en dochter willen ergens naar toe, heb ik al snel zo iets van: ‘Nee, ik moet schrijven. Er moet vanavond nog een blog de deur uit.’ En áls we dan ergens zijn, en iemand vertelt enthousiast over z’n werk of vrijetijdsbesteding, dan denk ik : ‘Jaaa, dat zou wel eens een leuk blog-onderwerp kunnen zijn!’.
Niet alles draait om het schrijven natuurlijk. Maar ik ben er stiekem in m’n achterhoofd wel vaak mee bezig. En dat heeft z’n uitwerking op mijn gezinsleden. Mijn dochter (10) wil ook graag bloggen. Maar ze zou beter haar huiswerk eerst eens doen, denk ik dan. Ik zei: ‘Ga dan vloggen. Dat is met filmpjes. Dat is toch veel leuker voor jouw leeftijd?’ Maar dat doet iedereen al, zegt ze. Enzo en zo. (Flauw grapje van mij. Niet grappig volgens m’n dochter.)
Dat vloggen, dat zou ik dus niet durven hè. Met m’n kop in beeld en dan moet ik iets zeggen. Spreken in het openbaar vind ik verschrikkelijk. Dan hoor ik mijn eigen stem, en die is zó raar. Ronduit lachwekkend! Dat ik nog serieus genomen wordt! En dat dialect! Voor m’n gevoel spreek ik redelijk beschaafd Nederlands maar die Zeeuwse tongval is er niet uit te krijgen. “Het Spaanse graan heeft de orkaan doorstaan.”
Maar de generatie van nu is opgegroeid met foto’s “Kom op, ff foto voor op Facebook, SMILE!” en met filmpjes op You Tube. De jeugd heeft helemaal geen last van cameravrees. Die zijn het al gewend hoe ze er uit zien op beeld. En hoe ze klinken als ze praten. Op vakantie zag ik kleine kinderen in buggy’s zitten. Kunnen nog niet eens praten. Maar die zitten wel al op een tablet te scrollen. Ik wist niet wat ik zag. Maar dat is blijkbaar gewoon de toekomst.
Om nu een lang verhaal kort te maken, want ik dwaal af, mijn man en dochter hebben dus filmpjes gemaakt. Het is begonnen in de vakantie. M’n vriend interviewde onze tiener over hoe het was daar, en die video’s staan op You Tube. Als je het leuk vindt, kun je je abonneren en volg je haar. De eerste kun je hier zien.
4 reacties op “Vlogfamilie”
Zo herkenbaar wat je schrijft. Ook ik ben hele dagen bezig met schrijven. Als ik iets nieuws hoor of lees, ik moet het op `papier`hebben. Ik probeer ook steeds vooruit te werken, want stel je voor dat ik iets vergeet te posten! My gosh! A disaster is dat.
En dan in de spotlight!! No way Jose! Ik ook niet hoor. Ik heb altijd overal het hoogste woord, maar ga me niet neerzetten en de lights on me..goffer zeg, ik kan door de grond zakken dan.
Maar leuk! Ik heb de Vlogs gekeken en ze doet het supergoed!! Heerlijk kind is het 🙂
Haha precies zoals ik dus. Ja leuk he, die kids, die durven dat.
Ja hoor, het slokt me echt helemaal op. Wat een `verslaving is dit toch zeg` Ik organiseer heel vaak salsa evenementen en dan sta je ook in de picture en ik zeg altijd op voorhand, niet doen, noem mijn naam, ze kennen me toch wel, en verder niks. Dus wel he! Dat podium op, gatverdegatver
Hahaha