Vroeger was alles beter. Deel 1.

Ik betrap mezelf er wel eens op dat ik een zin begin met: “Toen ik jong was….” of “In mijn tijd…”. Dat wil toch maar één ding betekenen? Ik word oud!! En niet alleen oud, maar ook nog eens een ouwe zeur. Maar zeg nou zelf. Vroeger was alles beter. Of op z’n minst toch anders.

Vroeger, dan mochten we niet zomaar zelf snoep pakken uit de kast. Wij vroegen dat netjes aan ons moeder. Sterker nog, wij hadden nooit snoep in huis. Hooguit een zakje drop. Daar kregen we er dan een paar van als we uit school kwamen.

En ons moeder zat dan op ons te wachten met een kopje thee. En als het koud was met een beker zelfgemaakte warme chocomelk (cacao, suiker, een scheutje koude melk, doorroeren tot het een papje werd, daarna warme melk erbij), heerlijk! Met een speculaaskoekje. Eéntje. Maar nu pakt iedereen maar waar die zin in heeft. Er wordt niks meer gevraagd en alles is maar normaal.

Op vrijdagavond kregen we een klein schaaltje chips. Zoute chips want paprika en andere smaken kwamen later pas. Dus was het iedere vrijdagavond feest. En dan mochten we langer opblijven en gezellige familieprogramma’s kijken op tv. Priklimonade, dat kregen we nooit. Alleen op verjaardagsfeestjes. Prik, dat was slecht voor je. Wij dronken Roosvicee met water. En keken tv met het hele gezin. Niks computers en smartphones.

Over telefoons gesproken. Ieder gezin had gewoon één telefoon. Die van ons stond in de hal. In ons eerste huis hing ie op. In ons tweede huis stond ie op een telefoontafel. Met een adresboekje op alfabet ernaast waar alle belangrijke telefoonnummers in stonden. Van familieleden en de dokter en zo. En natuurlijk het telefoonboek. Je kon niet zonder. En een schrijfblokje met pen waar iedereen tijdens het bellen op ‘doodle-de’.

Heel leuk was het om met vriendjes of vriendinnetjes vreemde mensen op te bellen en dan één of ander raar verhaal met een gek stemmetje te vertellen. Of gewoon opbellen en als ze opnamen, snel weer ophangen. Nummerherkenning bestond nog niet.

En als je de tijd niet wist, kon je een nummer bellen waar ze de exacte tijd wisten. Er was een nummer voor het weer. En een nummer om een nummer van iemand te vragen. En toen ik nog kind was, ontstond de kindertelefoon. Daar kon je naar bellen om anoniem over je problemen te praten. Ook daar hebben we regelmatig naar gebeld met de grootste onzinverhalen. Hartstikke leuk. Dat deden wij toen.

Nu hangen de meeste kinderen op de bank en zitten met een kromme rug You Tube filmpjes te kijken op hun tablet of telefoontje. Ieder lid van het gezin heeft nu een telefoon. En vaak ook een computer. Per gezinslid. Niks delen dus. Ieder voor zich.

En toen we wat ouder waren, werden we natuurlijk een keer verliefd. En dan leefde je echt naar het weekend toe. Want dan zag je hem/haar weer. Dan deed je je mooiste outfit aan, je had er maar drie, en ging dan ‘uit’. Je deed je uiterste best om indruk te maken op ‘die ene’ want daar ging het natuurlijk allemaal om. En was die persoon er niet, dan was dat balen, dan moest je weer een week wachten.

En als je diegene dan zag, durfde je nog niks te zeggen ook. Er zat een wereld van verschil tussen jongens en meisjes. Elkaar leren kennen, dat was echt een project van weeeken.

Moet je ze nu eens zien. Die jongens en meiden chatten met elkaar tot diep in de nacht. Alle details en gevoelens worden uitgesproken. In geschreven taal dan wel. Want als je niet lijfelijk naast of tegenover elkaar zit, durf je toch net iets meer te vertellen. Je versterkt of verzacht de boel met wat emoticons, stukjes film of foto’s en zo heb je een gesprek.

Je maakt foto’s van jezelf zoals je er uit wil zien, en dat ben jij dan. Van een bepaalde hoek genomen, met de juiste make up en het juiste licht. De meest sexy outfit aan en met een goede filter erover. Zo laat je de wereld weten hoe je er uit ziet. Van geen wonder dat niemand nog in ‘real life’ durft af te spreken. Dat zou wel eens tegen kunnen vallen voor die ander.

Maar eigenlijk bestaan lelijke mensen niet meer. Bijna niet meer. Hoe vaak zie je nog iemand met een scheef of slecht gebit? En een rare neus of flaporen?  Daar laat je je toch aan helpen? Dat heeft toch niemand meer? En een bril, daar hoef je je echt niet voor te schamen, dat is hartstikke ín. Een beugel, dat was iets bijzonders. Nu lopen zelfs volwassenen met een beugel voor een mooier gebit.

Dat was vroeger wel anders. Zelfs op tv zag je de raarste typetjes. Maar dat waren geen typetjes, dat waren bekende presentatoren en artiesten. Vroeger was lelijk normaal.

Niets is nog raar of vreemd. Dat is het voordeel van internet. We hebben alles al een keer gezien. Het is niks nieuws. We zijn allemaal wereldburgers. De jeugd weet veel meer dan wij op hun leeftijd. Ze zijn intelligenter en kijken niet meer zo gauw van iets op. Wij wel. Wij hadden nog niet zoveel van de wereld gezien en vonden al snel iets raar of vreemd.

En toch zullen zij ook later zeggen: “Vroeger toen ik jong was he, toen was alles anders…”