Zoals jullie weten, ben ik 49 en werk ik in een kledingzaak. Stel, er komt een vrouw van 30 binnen. Dan zeg ik gewoon ‘je’ natuurlijk. Want die is nog jong. Maar stel, er komt een vrouw van 50 binnen. Dan zeg ik dus ook ‘je’. Want wij zijn ongeveer even oud en ik wil zelf ook graag aangesproken worden met ‘je’ en ‘jij’.
Maar stel dat er een vrouw van 60 binnenkomt, wat moet ik dán zeggen? Ik schat dan meestal een beetje in hoe iemand in elkaar zit. Is het een hippe vlotte vrouw, dan zeg ik gewoon ‘je’. Maar is het een chique mevrouw die hooghollands spreekt, dan zeg ik ‘u’. Raar eigenlijk hè?
Er komt regelmatig een dame van in de 70 de winkel binnen. En ze wil altijd graag de laatste mode. Ze snapt de nieuwste trends altijd meteen. We moeten haar dan eerlijk zeggen of het nog kan voor haar leeftijd. Maar het is een heel vlotte, moderne vrouw. Ze staat met heel veel, ze kan het allemaal hebben. En dan begin ik met ‘u’ te zeggen. Maar even later tutoyeer ik haar omdat het gewoon zo’n gezellig leuk mens is. Even later ga ik weer over op ‘u’. Ik weet het dan even niet meer. En dan hoop ik altijd maar dat ze zelf zegt: “Zeg maar je hoor”. Maar dat zegt ze dus niet. En blijf ik maar sukkelen met “u” en “je” en “jij”. Wat moet ze wel niet denken…
Weet je wat ook heel gênant is? Moeder is aan het passen, dochters zitten te wachten en kijken mee. Het is gezellig en de moeder heeft al het één en ander gepast maar kan niet kiezen. Ik probeer te helpen: “Tja, ik denk dat je hier meer aan hebt. En heb je thuis nog een leuk lang vest? Dan past dit bloesje er ook weer heel mooi onder. Volgens mij gaat je voorkeur toch meer uit naar de eerste he?” En dan dochter één: Maar moeder, U heeft toch al tien van die blouses hangen in Uw kast?” Dochter twee: “Ik vond de andere veel mooier bij U hoor.” Dus zelfs de kinderen zeggen u en ik brabbel met je en jij. Ik kan wel door de grond zakken…
Misschien kunnen we het wat vereenvoudigen. Als we nu eens afspreken dat we dames en heren pas vanaf een jaar of 70 aanspreken met “u”. Dan is dat duidelijk. Maar dan is het niet te hopen dat ik weer blunder omdat leeftijd inschatten niet m’n sterkste punt is. “Ja hoor, daar kunt u even passen. Alstublieft. Aha, u bent 62? Staat je goed. Ja hoor, dat kunt u op jouw leeftijd nog prima dragen”.
Met andere woorden: Ik vind het een soort van beleefdheid om te tutoyeren. Zo geef ik aan dat ik iemand jong inschat. Of zeg ik ‘je” om de afstand te verminderen en gewoon gezellig te kunnen kletsen zonder op beleefdheden te moeten letten.
Ik moet er niet aan denken dat een winkeljuffrouw van in de 50 steeds “u” tegen me zegt terwijl ik gewoon op m’n boerenfluitjes even gezellig kom winkelen. Dan moet ik dus ook “u” gaan zeggen tegen haar. Daar heb ik helemaal geen zin in. Sterker nog, dat weiger ik!
Wat vind jij daar nu van?
4 reacties op “U of jij?”
We (jij en ik) spraken elkaar zaterdag nog bij Hotlegs…
Ok we schelen een jaartje of 8 maar in m’n hoofd ben ik echt zo oud nog niet.
Gelukkig sprak je me niet aan met u…stel je voor …Ik zou me werkelijk afvragen of ik zeer vervroegd met pensioen moet.
Zoals ik je al zei sta ik ook nog graag te dansen op een festival…
Vind ik leuk!😀
Ja haha ik weet het nog. Zou toch raar zijn als ik u tegen jou zou zeggen?
Karin dit blijft een moeilijk iets ik heb er zelf ook dagelijks mee te maken en begin ook steeds met Uwen…niet tegen jongere trouwens!
De meeste klanten geven zelf al snel aan dat ze niet met U aangesproken willen worden en vooral ook wel met de voornaam.
Het is gewoon bij ons een stukje opvoeding dus ook wel positief vind ik.
Ikzelf val heel snel in mijn Uwtje terug en zeg dan gelijk SORRY het gaat automatisch maar is zeker niet bedoelt om afstand te nemen
van onze klanten.
Het is gewoon een moeilijke en misschien soms zelfs gevoelige kwestie. Maar ik snap U wel hoor Anita. 😉