Dochterlief met vriendje naar de bios.

En dan opeens is je dochter 11 jaar oud. Ze is geen kind meer. Ook nog geen puber. Een tiener. En dat is ze, mijn dochter. Een echte tiener.

Zo eentje die brutaal kan zijn en strontvervelend. Waar ik regelmatig verschrikkelijk kwaad op moet zijn. Dan jankt ze alles bij elkaar. En sluit ze zich op op haar kamer. Om even later zingend weer terug te komen. Want dan is ze het eigenlijk weeral vergeten. En ik ook.

Een kind dat goed in d’r vel zit. En het hart op de juiste plek heeft. Een meisje dat niet tegen onrecht kan. Als er iemand gepest wordt, komt ze er voor op. En niemand spot met haar. Want ze zit op kick boksen.

2 januari was ze jarig en ze wilde naar de film “Ferdinand”. Want die werd ingesproken door de knuffelbokser Rico Verhoeven, haar idool. En ze mocht zelf uitkiezen met wie ze naar de film ging. Het werd haar vriend. Want ze heeft verkering.

Ze hadden allebei een bioscoopkaartje, een 3D-bril en een tientje voor wat lekkers. En daar gingen ze. De donkere zaal in. Mijn vriend en ik mochten niet mee. Ik riep nog: “Veel plezier he!” maar ze hoorden me allang niet meer. Veel te druk met elkaar.

Ja, en dan begint het he. ‘Stel dat dat ventje wil zoenen. Misschien is hij al zover. En mijn dochter nog lang niet, die vindt dat nog vies. Ik hoop dat hij niet gaat aandringen. En ik hoop dat, áls hij iets probeert en zij wil niet, dat ze dan sterk is en echt nee zegt. Ach welnee. Jongetjes van 11 willen nog niet zoenen. Dat zijn nog kinderen. Ik maak me vast weer druk om niks.’

‘Ik hoop wel dat ze zich gedragen. Want die van mij voelt zich nu heel stoer natuurlijk. Zo zonder ouders, met haar vriendje, en een tientje op zak. Ik zie het al helemaal voor me. Gaat ze zitten keten in die zaal. Hard lachen en met popcorn gooien. Ja hoor, da’s echt iets voor die dochter van mij. Straks worden ze uit die zaal gezet door een paar heel boze bioscoopmedewerkers. En dan krijg ik op m’n donder omdat ik twee zulke jonge kinderen zonder toezicht zomaar alleen naar de film laat gaan. O, ik had dat ook niet moeten doen he. Stom van me. En ik twijfelde nog.’

Dus we zijn een half uur voor het einde van de film naar de bios gegaan om mijn dochter en haar boyfriend op te halen. Maar er stond helemaal niemand in de hal. Ik heb staan gluren in die zaal. Het was er doodstil. Niemand bewoog. Iedereen keurig netjes naast elkaar. Kijkend naar de film. Niks aan de hand.

Even later kwamen ze met z’n tweeën de zaal uitlopen. ‘En, was het leuk?’ “Ja superleuk. Was echt een grappige film.” ‘Heb je nog popcorn of zo gekocht?’ “Ja, allebei zo’n grote bak haha. En hij liet zijn bak met popcorn vallen haha. Toen hebben we het een beetje opgeruimd en snel doorgelopen. We schaamden ons kapot haha. Maar was echt een gave film. Wat gaan we nu doen, mama?”

Dus de twee tieners zijn gewoon naar de film gegaan. Film gekeken, gelachen, popcorn gegeten en icetea gedronken. Meer niet. Ik heb me, zoals wel vaker, weer eens druk gemaakt om niks. Maar ja, da’s een moederskwaaltje toch?