Ik weet niet beter dan dat mijn vriend snurkt. En hard ook. Daarom slaap ik al jaren met oordoppen in. Maar tegenwoordig hoeft dat niet meer want nu slaap ik met een olifant.
In het begin kon ik echt niet slapen met hem naast me. Hij heeft hele bossen omgezaagd. Met een heel oude, botte zaag. Bij wijze van spreken dan, want wát een lawaai maakte hij ’s nachts. Verschrikkelijk. Maar toch raakte ik er aan gewend. Na een paar jaar.
Ik heb verschillende oordoppen uitgeprobeerd. Van die foam-achtige dingen in geel of blauw die ze in fabrieken gebruiken. Tot rubberen dopjes die je op reis kunt indoen. En uiteindelijk kwam ik op de wasbolletjes van Ohropax. Je moet de watjes er af halen voor gebruik. Daarna houd ik ze even in m’n hand tot de wasbolletjes kneedbaar zijn en dan boetseer ik ze in m’n oorschelp. Werkt prima.
Maar het viel me de laatste jaren op dat mijn vriend ’s nachts soms niet goed ademde. Ik werd vaak wakker midden in de nacht. Dan hoorde ik z’n adem stokken. En even later proestte en ademde hij hard kuchend weer wel. Om vervolgens na één ademhaling weer te stoppen. Doodeng. En wat een rotgeluid. Ik schrok natuurlijk steeds wakker van het harde geluid dat hij maakte wanneer hij opeens luid hoestend weer adem haalde. Ik heb eens geteld en kwam iedere keer op 30 seconden dat zijn adem stopte. Moet je eens proberen. Da’s best lang.
Na een avond flink op stap was het op z’n ergst. Dat betekende voor mij dan ook meestal weinig slaap. En ik ben zo’n echt typische vrouw: wanneer ik wakker word, begin ik meteen met denken, peinzen en piekeren. En dan snap je het wel hè. Dan kom ik niet meer in slaap.
Pas geleden begon mijn vriend zich er zelf ook zorgen over te maken. Hij was altijd moe en nooit lekker uitgeslapen. Geen energie. En de laatste tijd viel hij ook steeds in slaap op de bank. Dat had ie vroeger niet zo gauw.
Hij maakte een doktersafspraak en legde daar zijn probleem uit. Dit werd zeer serieus genomen en hij werd meteen doorgestuurd naar de longarts. Daar hebben ze hem onderzocht en werd er een afspraak gemaakt voor een nacht in het ziekenhuis.
In het slaapcentrum van ZorgSaam Oostburg moest mijn vriend een nacht slapen met allerlei draden en slangen op zijn lijf en hoofd geplakt. Daaruit konden ze belangrijke gegevens lezen. Hij bleek een extreme vorm van slaap apneu te hebben. Dan stop je met ademen tijdens de slaap. Je bloed krijgt te weinig zuurstof. En dat heeft weer ernstige gevolgen voor je hart en bloedvaten.
En nu slaap ik dus naast een olifant. M’n vriend slaapt met een neusmasker. Daaraan zit een lange slurf, een slang, die naar een zuurstofapparaat gaat. Dat apparaat stuurt zuurstof door de slang in de neus. Zo kan mijn vriend niet meer door z’n mond ademen en snurkt hij niet meer. Maar belangrijker: zijn apneu is zo goed als over. En dat al na een week! Hij slaapt héérlijk nu. En is een stuk meer uitgerust.
Zijn lichaam is oververmoeid, te vergelijken met een burn out. Herstellen heeft een paar maanden nodig. De nieuwe manier van ademhalen tijdens de slaap is een grote verandering waaraan de hersenen moeten wennen. Mijn vriend zal nooit meer zonder dit apparaat kunnen slapen. Hij zal zijn olifantenslurf altijd nodig hebben om normaal te kunnen ademen tijdens de slaap. Maar beter zo, dan terug naar eerst.
Het is voor hem wel behoorlijk wennen. En voor mij ook! Nu hij heerlijk rustig slaapt, word ik niet meer zo vaak wakker. Naast m’n vriend de olifant. Met z’n slurf.
Ach nee, ik mag er niet om lachen, hè. Het is al erg genoeg allemaal. Spotten is niet eerlijk. ’t Is zonde… Voor Ollie. 😉