Ik ga nooit meer winkelen met m’n dochter (11). We hebben zó’n verschillende kledingsmaak. Dat is elke keer ruzie in de winkel. En lopen we zuchtend en mopperend de zaak uit. Zonder iets te kopen. Iedere keer weer. Verschrikkelijk.
Zij houdt van blink en kitsch. Van gouden pailletten en glimschoenen. Maar dat krijgt ze niet. Ik hou van mooie materialen en een rustige vormgeving. Dat botst dus. Een jurk wil ze niet. Een rok doet ze dan nog wel aan, twee keer per jaar, na veel ruzie. Mits het een stoere is. Een nepleren rok bijvoorbeeld. En dan met legging, niet met maillot. Een strakke broek wil ze niet, dat zit niet lekker. Oké, dat snap ik nog wel. Die draag ik zelf ook niet (meer). Maar er is voor meisjes bijna niks anders te krijgen dan skinny broeken.
Eigenlijk loopt ze hele dagen gekleed als ‘Tokkie’. Een zwarte joggingbroek. En dan geen leuke, nee, zo’n goedkoop niet-hip geval. Zo een die na een paar keer wassen en dragen helemaal gaat pillen en waar haren aan blijven hangen. Met daarop een sweater in een sombere kleur. Zwart, grijs of bordeaux. Ook zo’n grauw verwassen geval. Met een tekst er op.
En dan mag ik ook niet aan ‘r haar zitten. Ik vind haar gezichtje zo mooi met opgestoken haar. Of een vlecht of gewoon een paardenstaart. Maar nee, dat moet los. En dan maar half geborsteld. Want dat doet pijn. Hebben we ook altijd ruzie om ’s morgens. Vaak zet ze een pet op, achterstevoren. Dan hoeft ze haar haar ook niet goed te kammen, lekker makkelijk. Maar een pet mag ze in de klas niet ophouden.
Nu wil ze haar haar groen laten verven. Want dan lijkt ze op een avatar, een poppetje dat mijn dochter moet voorstellen in Snapchat. Haar karakter in de vrienden-app heeft lang golvend groen haar. Daarom smeert ze regelmatig ‘krijt’ in haar blonde lokken. Dat is een rage onder de tieners tegenwoordig. Zie dit filmpje op Wikihow. De lichtgroene kleur is niet helemaal dekkend dus lijkt het haar beschimmeld.
Zo gaat mijn dochter dus met beschimmeld sluik klithaar in groezelige kleding naar school iedere dag. En ík werk in de mode. Dat is best tegenstrijdig. Zij geeft er niks om hoe ze er uit ziet. Als het maar lekker zit, vindt ze het allang best. “In een joggingbroek en sweater voel ik me stoer”, zei ze een keer.
En that’s all that matters toch? Als zij zich er goed in voelt is het prima. Daar gaat het om. Het is goed mogelijk dat ze over een paar jaar compleet omdraait. Dat ze dan super meisjesachtig wordt. Echt zo’n dametje. Met rokjes. En alles strak. En ‘r haar heel precies zoals ze het wil hebben. Een echte puber. Ik houd m’n hart vast.
Het zal waarschijnlijk ooit nog zover komen dat ik denk: ‘Och, was ze nog maar zoals vroeger. Gewoon een broek met een sweater. Twee keer met de borstel door ‘r haar en hupsakee, zo de deur uit. Dát was pas makkelijk!’