Poesje.

Woensdag 8 augustus is het internationale kattendag. Daarom is het nog specialer dat wij juist nu een nieuw katje in huis hebben genomen. Een weesje.

Vorige week is onze lieve oude kater Woez overleden. Gewoon in onze tuin. Heel plotseling. We denken aan een hartstilstand want normaal verstopt een kat zich als het voelt dat het gaat sterven. Heel verdrietig allemaal, we zullen hem missen. We hebben ‘m laten cremeren en hebben gelukkig een mooie herinnering aan onze Woez, een stoere foto.

Wij zijn echte kattenliefhebbers, zoals je kon lezen in het artikel Onze kattenfamilie. Ook erg handig en bijna noodzakelijk is het om wat goede muizenvangers te hebben. Zeker in de polder. Vooral als je huis grenst aan een groot stuk land. Net als ons huis dus. Een heerlijk uitzicht maar muizen, liever niet.

Nu kwam een buurvrouw (op het platteland noem je iedereen buren, ook al woon je best een eind uit elkaar) op een ochtend met een zielig verhaal. Ze reed een paar dagen daarvoor in het donker door de polder en zag een kat op de weg liggen. Wat zonde, die leefde niet meer. Vast aangereden door een auto. En och wat zielig, er lag een kitten bij. Die was ook overleden. Buurvrouw legde de katten in de berm en reed toch maar verder. Wat moet je dan?

Maar een paar meter verder zag ze twee oogjes oplichten in de berm. “Wat is dat dan? Een klein vosje?” Ze reed langzaam voorbij en stopte toch maar even om te kijken. Ach nee, het was nóg een kitten. Die hoorde natuurlijk bij die zelfde moederkat. Het is bekend dat kittens altijd in de buurt van hun moeder blijven. Ook al is die overleden.

Wat een zielig beestje. Het was nog maar heel klein en broodmager. “Ik kan dit poesje toch niet zomaar aan z’n lot overlaten?” Buurvrouw nam ‘m mee naar huis en gaf het voorzichtig wat eten en drinken.

Een heel weekend heeft onze buurvrouw voor het beestje gezorgd en het sterkte goed aan. Het was lief en aanhankelijk. Het ging steeds beter met het kleintje en begon al te rennen en te spelen. Het deed z’n behoefte in een minikattenbakje. Wat een slim beestje.

Ze is na het weekend meteen naar de dierenarts geweest. Hij zei dat het een dapper katertje was van nog maar vier weken oud. Sterk ondervoed en erg uitgedroogd geweest. Vandaar ook de korstjes rond de ogen, die moeten goed verzorgd worden met een speciale vloeistof. En het katje moet medicijnen innemen, anders redt hij het niet.

Dus pas geleden stond buurvrouw aan onze deur. “Ik hoorde dat jullie kat is overleden. Wat erg hè. Maar ik wil even iets vertellen.” En toen kwam het hele verhaal. En uiteindelijk kwam de vraag: “Willen jullie dit katje niet? Ik ben een echte dierenvriend maar ik heb al vier katten en ook nog eens twee honden. Deze kan ik er niet meer bij nemen. Het is echt een heel lief poesje.”

Tja, wat moet je dan hè. Zo’n klein katje is natuurlijk heel lief maar weten we zeker dat we hieraan willen beginnen? Een ziekelijk beestje in huis halen? De kans dat het alsnog overlijdt is best aanwezig. En dan heeft onze dochter weer zo’n verdriet. Maar zo’n kleintje naar het asiel brengen kon ik ook niet over m’n hart verkrijgen. De asiels zitten overvol met gevonden katten. Je wil niet weten wat er uiteindelijk met die diertjes gebeurt als ze niet worden geadopteerd.

Echt lang hebben we er niet over na hoeven denken. We hebben onze dochter Evi geblinddoekt en daarna het poesje voor haar neergezet. Wat was ze blij. Ze is er continu mee bezig en heeft alle verzorging op zich genomen. “Ik ben zijn mama. Ik ga voor ‘m zorgen.” Ze zijn zo leuk samen. Wat zijn we blij dat we ‘m in huis hebben genomen.

Het is zo’n ontzettend schattig poesje. Hij groeit als kool, heeft altijd honger en is altijd vrolijk. Hij wil niks missen en kroelt graag. Ik heb er alle vertrouwen in dat hij uitgroeit tot de stoerste rode kater van de buurt.

Welkom in ons gezin, Ozzy.

X Ka.