Ik koop geen plastic tasjes

Wanneer ik in m’n pauze even een boodschapje bij bijvoorbeeld Kruidvat ga halen, gris ik gauw mijn portemonnee mee. Of ik heb alleen m’n telefoon met pinpas bij. Maar bij de kassa krijg ik er natuurlijk geen plastic tasje bij. En een tasje kopen, dat vertik ik!

Vanaf 1 januari 2016 mogen er geen plastic tasjes meer mee gegeven worden door winkeliers. Daarvoor moet de klant betalen. Zo wil de regering zorgen dat er bewuster met plastic omgegaan wordt. Je wordt verzocht om zelf een tas mee te nemen. En anders kost het je zo’n 25 cent.

Nederlanders gebruiken per jaar 3 miljoen plastic tasjes. Dat is ongeveer 170 tasjes per persoon. Een groot deel daarvan belandt op straat, in de berm, in de zee of in de sloot. Dit is een enorm probleem voor de natuur.

Dat begrijp ik. Ook ik wil m’n steentje bijdragen aan een beter milieu. Dus in de winkel waar ik werk vraag ik dan ook braaf een klein bedrag voor een plastic tasje. Als ik naar de supermarkt ga, neem ik zelf een grote tas mee. En plastic zakken en tassen worden niet snel weg gegooid. Ik hergebruik ze voor school of als vuilniszakje.

Maar als ik om iets kleins ga, naar Etos bijvoorbeeld, wordt het vaak meer dan alleen dat crèmepje waar ik voor kwam. Een nieuw wenkbrauwpotloodje. Een paar zakjes drop 2 halen, 1 betalen. Je kent het wel, je koopt weer meer dan de bedoeling was. En een tasje kopen? Nee ben je gek. Ik loop er wel snel mee naar m’n auto. De spulletjes tegen de borst klemmend. No problemo.

Ik heb maar een half uur pauze op m’n werk. Dat is voldoende als je even wil zitten en je boterhammetjes of yoghurt op wil eten. Even relaxen, even Facebooken etc. Dan is een half uur prima. Maar als vrouw heb je vaak nog snel iets nodig wat echt niet kan wachten. Zo moest ik een poosje geleden gauw om maandverband. Want tja, in de overgang, dus onvoorspelbare cyclus.

Weinig tijd tussen de middag dus alleen m’n telefoon meegenomen. Het maandverband was in de aanbieding bij Trekpleister dus ik kocht meteen maar een voorraadje. Na betaling stond het kassameisje me vragend aan te kijken. Ze had al lang geen zin meer in de vraag “Wilt u er een tasje bij?” Iedereen weet nu toch onderhand wel al dat je die er bij moet kopen. Ik vertik het echt om 25 cent te betalen voor een tasje waar ik later niks meer mee doe. Dus ik antwoordde: ‘Ik hoef geen tasje hoor, ik neem het zo wel mee.’

Wat duurde de wandeling terug lang zeg. Ik had vier pakken maandverband tussen m’n armen en m’n boezem geklemd. Want ja, ik wilde geen tasje. Ik had het gevoel dat iedereen naar me keek. “Zo, die is nogal wat van plan” of “Die wil graag laten zien dat ze nog vruchtbaar is” en “Nou, die schaamt zich ook nergens voor”, las ik op de gezichten.

Maar ik vertik het om een tasje te kopen. Het is dan wel niet goed voor m’n imago, het is wel beter voor het milieu én voor m’n portemonnee.

X Ka