Verkeerd meezingen

Dat ken jij toch vast ook wel? Dat je jááárenlang meegeblèrd hebt met liedjes op de radio. En dat je er nog maar pas achter bent dat ze iets heel anders zongen. Iedereen heeft dat toch wel eens gehad? En het ergste is dat je het verkeerd blíjft zingen.

Pas geleden zat ik met mijn dochter Evi in de auto en ze zette de radio ineens harder. “O mama, dit vind ik zo’n lekker nummer!” En ze begon mee te zingen. Het was het liedje van Daddy Yankee & Snow, nog nooit van gehoord. Maar het is een remix van een oud nummer uit 1992. ‘Ja dat nummer ken ik!’ riep ik en ik begon uit volle borst mee te zingen. ‘Licky boom boom now!’ Mijn dochter keek me eerst heel raar aan en begon dan keihard te lachen. “Wat zing jij nou? Likkie boem boem?” ‘Ja, zo zing ik dat altijd. Wat zingen ze dan?’ “I like your boom boom, girl.” ‘O, dan heb ik dat dus altijd verkeerd meegezongen’ zei ik. “Hahaha, dat ga ik op school vertellen. Mijn moeder zingt Likkie boem boem!”

En in diezelfde jaren ’90, 1998 om precies te zijn, had Madonna een hit genaamd “A Ray of Light”. Prachtig nummer. Mijn vrienden en ik zongen altijd allemaal mee terwijl we op de dansvloer stonden. Totdat een van die vrienden vertelde “Ik ben er nu pas achter wat Madonna eigenlijk zong. Ze zong: And I feel like I just got home. Ik heb járen gezongen: And I feel like a discoball”. Daar kon ik toen hartelijk om lachen. Ik ben het ook nooit vergeten.

Bij Op Volle Toeren moest het publiek ook altijd meezingen. En dan was er best veel klapvee waarvan je zag dat die de tekst niet kenden. Dat vond ik er altijd zo dom uitzien. Maar ondertussen deed ik dus zelf niets anders. Engelse songs meezingen waarvan ik de tekst niet wist. Alleen het laatste woord van iedere zin of zo.

In de jaren ’80 was ik fan van Depeche Mode. Ik kende iedere tekst van buiten. Zo ook van bijvoorbeeld The Simple Minds – Don’t you forget about me. Ik zong ‘Don’t you try and pretend it’s my kinnewil, win and end. I won’t harm you or touch your fences, enemy and security’. Ik vond het dan ook een buitengewoon sympathieke man, die Jim Kerr. Hij zou me nooit kwaad doen.

Pat Benatar – Love is a Battlefield. Een vreemd nummer gezongen door een vreemde zangeres met vreemde kleren. Maar ze had wel een hit in de jaren ’80. Ik zong: ‘Woahoahoahoahh we are strong. No one can tell us where om (Ja waarom dan?). Love is a battlefield.’ En ik zing het nog steeds zo.

En zo zijn er nog zoooo veel nummers die ik verkeerd meezong. En nog steeds. Geef toe. Dat hebben jullie toch ook wel eens gehad? Zeg eens eerlijk?

X Ka.