Mijn dochter Evi is in januari alweer twaalf geworden. Ze begint steeds meer op een echte puber te lijken. Brutaal. Grote mond. En altijd het laatste woord willen hebben.
Daar zijn moeders voor
In de kerstvakantie ligt mijn dochter lekker op de bank You Tube filmpjes te kijken. Na een poosje heeft ze daar toch genoeg van. “Mama, zullen we samen een film kijken?” vraagt ze. ‘Dat lijkt me wel leuk hoor. Maar daar heb ik eigenlijk geen tijd voor.’ “Hoezo? Je kunt toch wel gezellig met mij op de bank zitten? Je bent toch vrij vandaag?” ‘Ja lieve schat. Maar ik heb altijd genoeg te doen als ik een dagje vrij ben. Opruimen. Wasjes draaien. Strijken. Stofzuigen. Poetsen.’ Evi zucht. “Tja, daar zijn moeders voor hè” zegt ze, zonder op te kijken.
Had je maar geen kind moeten nemen
“Mama, waar ligt mijn lievelings sweater?” “Mama, smeer eens een boterham voor me.” “Mama, ik kan dit niet, help eens even.” “Mama, mijn vinger doet zo’n pijn. Kijk eens.” “Mama, ik heb dorst.” “Mama, breng mij eens naar Axel.” “Mama, ik verveel me.” “Mama, kijk eens hoe lief de poes ligt. Snel, anders gaat ie weer anders liggen. Mama, schiet dan oohoop!” ‘Ik word niet goed van al dat mamamamamamama!’ roep ik geërgerd. “Tja, dan je maar geen kind moeten nemen, hè.” antwoordt ze met hoog opgetrokken wenkbrauwen.
De taak van een moeder
‘Zeg Evi, je maakt er wel weer een troep van hè. Moet je nu eens kijken. Je kamer ligt vol met rotzooi. Overal kleren op de grond. En wat zijn dat? O, voetbalplaatjes. Heb je daar mee gestrooid of zo? Ruim je kamer eens op. Dat kan echt niet zo.’ “Ja doe het zelf maar. Dat ga ik echt niet doen hoor, ik ben niet gek! Doe jij het maar als je het zo’n rotzooi vindt.” Ik boos: ‘Nee, dat mag je helemaal zelf doen. Je hebt zelf deze troep gemaakt.’ “Ja daahaag! Da’s kinderarbeid! Opruimen is de taak van een moeder!”
Ik weet dus heel goed mijn plek. Aan het aanrecht of de strijkplank. Of voorover gebogen de troep van een ander opruimend. Maar ja, het is dan ook mijn eigen schuld. Had ik maar geen kind moeten nemen.
X Ka.