Heeft jouw man of vriend ook een vies broekje? Een oude jogging of een ander dun geworden model? Zo een waar hij thuis hele dagen in rondloopt. Maar waarin hij echt niet over straat mag?
Jaren geleden liepen we in een super trendy modezaak op Ibiza. Een winkel waar ik alles mooi vond. Minimalistische kleding in sobere kleuren en prachtige materialen. Een winkel voor hele hippe en rijke mensen. De prijzen logen er dan ook niet om.
Daar kwam mijn vriend de liefde van z’n leven tegen. Een baggy bermuda van losse joggingstof in een dun grijs/wit streepje. Een smalle, onafgewerkte omslag aan de pijpen. Een elastiek met strop in de taille en steekzakken.
Helemaal hip en grungy. Hartstikke leuk voor een artistieke Ibicenco of een atletisch gebouwd sportschool type. Mijn vriend valt niet in een van deze categorieën. Hij is meer het ik-zoek-iets-makkelijks-voor-op-de-campingtype. Hij is groot, kaal, zit vol tattoos en is voetbalfan.
Maar hij moest en zou dit broekje hebben. ‘Je moet het zelf weten. Het is jouw geld. Maar ik vind het behoorlijk duur voor een kort joggingbroekje. Je moet zelf beslissen maar ik zou het niet doen,’ probeerde ik nog tevergeefs.
Het dunne broekje werd op de kassa gelegd, betaald, het werd ingepakt in mooi vloeipapier, stickertje er op, beneveld met een heerlijk mannengeurtje, kaartje er bij en in een exclusief uitziend tasje gestoken.
‘Als je ‘m maar gaat dragen,’ mopperde ik nog.
Dat heb ik geweten. We zijn nu zo’n zes jaar verder en hij draagt dat ding nog steeds. Iedere dag. Mijn vriend had voor de pandemie ook al last van coronakilo’s dus zit dat broekje natuurlijk fantastisch. Het vieze geval (ik bedoel de bermuda, niet mijn vriend) is verkleurd, pilt, heeft losse draadjes en vlekken die er niet meer uit gaan.
Ik vind het echt een heel vies broekje. Het is niet meer grijs, het is grauw. En het is niet meer grungy, hij is gewoon versleten. Het is geen zacht stofje meer, hij is helemaal dun geworden. En als m’n vriend lekker mannelijk zit (lees wijdbeens), zie je z’n hele zaakje. “Wat is het toch een vies broekje”, begin ik dan weer.
Wassen is sowieso bijna onmogelijk want ik moet eerst ruzie maken voordat ik ‘m in de was mag doen. “Ik draag ‘m alleen thuis. Dus hij wordt toch niet vies?” zegt mijn lief dan. Na een paar maanden pak ik ‘m met een klem, of de uiteinden van m’n nagels op. En doe ‘m snel in de wasmachine. Hup, koken dat ding. Op 90 graden en daarna in de droger. Ik gruwel van dat vieze broekje.
Pas geleden beschuldigde m’n vriend mij ervan dat ik z’n bermuda stiekem had weg gegooid. Hij was ‘m kwijt. “Ik zou niet durven!” zei ik. En dat meen ik. Dat zou een echtscheiding betekenen. Mijn vriend kán niet zonder z’n gore broekje.
Het liefst zou hij in dat ding gewoon naar een feestje gaan. “Is toch helemaal hip? En hij was duur hoor, weet je nog? Ik vind het altijd nog een heel mooi broekje.” Dan kijk ik ‘m aan en maak een paar kots-bewegingen. ‘Ik loop echt niet naast je hoor, in dat vieze broekje, bah! Dat je dat zelf niet ziet joh!’ Meestal komt de boodschap dan wel over.
Ik hoop dat zijn vieze broekje echt een keer helemaal versleten is. Dat mijn vriend eindelijk zelf ziet dat het niet meer kan. Dat ie in de container belandt. En dat ik me nooit meer hoef te ergeren aan z’n broekje. Dat vieze broekje.
X Ka.