Horror honeymoon.

Mijn lieve ex-collega Simone ging op huwelijksreis met Youri. Als pas getrouwd stel hadden ze zich een heel andere vakantie voorgesteld. Ze zaten op Kos tijdens de heftige aardbeving. Dit is Simone’s verhaal.

 

Het is 18 juli 2017 en eindelijk is het zover. Mijn kersverse man Youri en ik gaan op huwelijksreis. De kinderen (3 en 8) verblijven deze week bij de opa’s en oma’s. We hebben beiden ontzettend naar deze reis uit gekeken. Een reis om weer even van elkaar te genieten. Geen jengelende kinderen om ons heen. Even geen papa of mama, maar Youri en Simone.

 

 

De heenreis verliep voorspoedig. We kregen als verrassing twee kleine flesjes champagne in het vliegtuig. De maatschappij waarmee we vlogen, wist dat dit onze huwelijksreis was.

 

 

Na bijna vier uur vliegen, kwamen we aan op het Griekse eiland Kos. We kregen buiten de nodige informatie en stapten in de bus naar ons all inclusive hotel ‘Oceanis Beach Resort&Spa’ in Psalidi. Een schitterend hotel met een nog luxere kamer met terras waarop onze jacuzzi al klaar stond.

  

Onze deur was versierd en toen we binnen gingen, zagen we dat het bed mooi was versierd met bloemetjes en er stond een fles champagne met lekkere hapjes op ons te wachten. Wat een genot om hier te zijn, dachten we.

 

We hadden bewust een hotel uitgezocht waar alleen volwassenen waren. Geen jengelende kinderen van een ander, heerlijk rustig. De eerste dagen hebben we alles kalm aan gedaan. Wat rondgelopen en lekker iets gedronken hier en daar en in ons hotel. Hier hielden we het wel een week uit.

De derde dag hebben we met onze buurvrouw, haar dochter en een vriendin een boottocht gemaakt. Zij zaten in een hotel bij ons in de buurt. We hebben mooie plekken bezocht en lekker gezwommen. Het was een heerlijke dag. Mooie herinneringen.

Terug in ons hotel hebben we fantastisch gegeten en lekker nog wat gedronken met andere hotelgasten. Rond een uur of één lagen we in ons heerlijk superzachte bed.

Na een poosje voelden we een trilling. Daarna hoorden we een hard gerommel. Wat was dat lawaai?

We trilden op ons bed door de kamer. Ik was doodsbang. We hielden elkaar stevig vast. Wisten niet wat ons overkwam, waren in shock. We hoorden de deuren klepperen. De flesjes haarlak, deo, parfum etc. vielen in de wasbak. Alles werd donker want de stroom viel uit. Het gebrul wat we nu hoorden, leek wel op een goederentrein die dwars door onze kamer denderde! Een oorverdovend eng geluid.

Het getril en gerommel hield na ongeveer twintig seconden op. Toen sprongen we uit bed. Ik pakte de dekens en we renden naar buiten. Iedereen rende naar buiten en even later stonden we met alle gasten en hotelpersoneel op straat. Iedereen keek elkaar verdwaasd aan. Wat was er in hemelsnaam gebeurd?

We kwamen tot de conclusie dat het een aardbeving geweest moest zijn. Een man vroeg ons naar de parking voor het hotel te gaan. Daar zou ons het een en ander verteld worden. Ik schoot snel terug de kamer in en trok gauw wat kleren aan. Youri zei nog “Pak een tas in met de belangrijkste spullen.” Dat heb ik gedaan. We wisten niet wat er nog zou kunnen gebeuren.

Het hele hotel had zich inmiddels verzameld op de parkeerplaats en vrij snel werden we door de hoteleigenaar toegesproken. Het was inderdaad een aardbeving, van 6,7 op de schaal van Richter, geweest. We moesten de nacht hier verblijven omdat het onduidelijk was hoe het hotel er aan toe was.

We kregen flessen water, slippers (sommige mensen waren op blote voeten naar buiten gerend) en handdoeken om te gebruiken als dekens. Ook kwamen er redelijk snel strandbedjes waarop we konden liggen totdat het licht zou worden. Dan zou duidelijk worden hoe erg ons hotel beschadigd was.

Al het personeel was er om ons te helpen. Ze zorgden voor koffie en thee. Iedereen hielp elkaar, en troostte elkaar. We verbroederden. De naschokken waren hevig die nacht. Constant voelden we de vloer trillen. Soms zacht, soms wat harder. We lagen echt te wachten tot het weer licht werd.

• Vlak nadat de aardbeving was geweest, hebben we contact gezocht met het thuisfront. We hebben onze ouders ge-appt dat we ok waren en dat ze zich geen zorgen hoefden te maken. Als ze hadden geweten wat hier zich precies had afgespeeld, hadden ze geen oog dichtgedaan. Dat wilden we niet.

 

 

Om 7 uur mochten we even wat spullen uit de kamer halen. Verder mochten we voorlopig het hotel nog niet in. Pas later op de dag zouden we meer horen. Ondertussen zorgde het personeel voor ontbijt (zelfs een klein buffet) buiten. Echt onvoorstelbaar wat die mensen voor ons hebben gedaan.

Om 9 uur lagen de meesten alweer op het strand of aan het zwembad. Waren zich lekker aan het insmeren alsof er niets gebeurd was. Dat is iets wat ik niet begreep. Ik was nog steeds bang.

Youri is op internet gaan kijken hoe het zat met naschokken. Wat konden we nog verwachten? Het was normaal dat we zoveel naschokken hadden en hoefden voorlopig niet bang te zijn voor nog zo’n klapper. We hebben die middag gepraat met andere toeristen. Over hoe we ons nu voelden en hoe we de afgelopen nacht hadden beleefd.

 

 

We mochten die avond weer naar onze kamers. Het hotel was onderzocht en vrij gegeven. We hebben even snel gedoucht en zijn naar het restaurant gegaan om een hapje te eten.

We zaten net lekker toen we weer een fikse beving voelden. Hij duurde nu misschien maar vijf tot tien seconden maar was redelijk krachtig. Toch nog 5,4 op de schaal van Richter bleek achteraf. Tijdens die beving stonden Youri en ik beiden al op en ik pakte mijn tas. Iemand riep opeens keihard “Run!” en ik stortte in. Ik wilde wegrennen maar Youri en een serveerster hielden me tegen en zeiden dat dit normaal was en dat het alweer voorbij was.

Ik begon te huilen en kon niet meer stoppen met huilen. Ik hoefde niets meer te eten. Ik kon niet meer. We zijn van tafel weg gelopen naar buiten en bij de poolbar gaan zitten om even tot rust te komen.

Die nacht hebben we buiten geslapen op ons terras. De vluchttas stond klaar. Ik had m’n kleren aangelaten. Mocht er weer iets gebeuren, konden we meteen weg. Het was een rustige nacht gelukkig.

De dag daarna hebben we geprobeerd toch nog van onze vakantie te genieten. We hebben een buggy gehuurd en zijn op mooie plekjes geweest. Lieve dorpjes bezocht en lekker gegeten. Een heerlijke dag. ‘s Avonds was er weer een hevige naschok maar iedereen bleef rustig. We hebben in ons hotel geslapen.

 

 

 

De volgende dag gingen we souvenirs en cadeautjes kopen in Kos stad. Daar zagen we wat de aardbeving voor schade had aangericht. De mooie oude gebouwen hadden het flink te verduren gehad. De kade waar boten lagen was compleet verzakt en afgebrokkeld. In het uitgaansgebied was de meeste schade. Daar zijn we maar niet gaan kijken.

De volgende ochtend moesten we vroeg op om lekker naar huis te gaan. We zijn veilig geland op ons eigen landje. Nederland. Konden onze zoontjes weer in de armen sluiten. Op naar Terneuzen, onze woonplaats. We konden de grond wel kussen.