Ze zijn er weer. De Zeeuwse oesters. Donderdag 21 september om 14.30 uur precies, werd het oesterseizoen geopend in Yerseke. Een hoop genodigden mochten de eerste vangst van de Zeeuwse lekkernij komen proeven op rondvaartboot “Denick 2”. Waar de verse oesters uit het water werden gehesen en zó aan boord werden gedropt.
De kenners zeggen dat de oesters dit jaar van zeer goede kwaliteit zijn. Vorig jaar waren de oesters heel schaars en dus duur. De oesters waren geveld door het herpesvirus en de oesterboorder (een soort slak die gaatjes in de oesterschelp boort). Dit jaar zijn de oesters vrij van alle ziekten en weer helemaal terug. De oester van 2017 ziet er goed uit en smaakt heerlijk vlezig.
De oester kun je op verschillende manieren bereiden maar hoor je eigenlijk levend en rauw te eten. De echte liefhebber slurpt het zo naar binnen, met zeewater en al. Sommigen hebben het graag met een beetje tabasco en citroensap. En ze smaken heerlijk uit de oven, gegratineerd met bijvoorbeeld geraspte kaas, een beetje peterselie en een heel klein beetje ui.
Het is van oudsher een elitair maaltje. De ‘gewone man’ at toch geen oesters? Veel te duur. Oesters en Champagne. Dat hoort bij elkaar. Beiden voor rijkelui. Op dure feestjes, voor ’the rich and famous’ loopt er een oestermeisje of oesterman rond die de gasten voorziet van zo’n overheerlijke oester. Die eerst de dikke schelp vakkundig opent met een oestermes. En naar men wenst tabasco, peper of citroen toevoegt.
Ik heb al eens op zo’n feestje mogen komen. Tussen de dikke nekken en iedereen in dure kleding, live muziek en mooie danseressen. Ik had gewoon een leuke, stoere jurk aan. Met sneakers er onder. Underdressed dus.
En ook daar liep zo’n oesterman. Een heel leuke man. Zo’n man uit de film. Zo een die je niet zomaar op straat tegenkomt. Een écht leuke man.
Hij keek me aan en ik lachte verlegen. Hij kwam naar me toe. ‘Ojee, wat nu? Ik ben hier met m’n vriend. Wat moet ik nu zeggen?’ dacht ik.
“Hallo lovely lady”, zei hij. Ik voelde m’n bloed naar m’n kaken lopen. Ik kreeg het bloedheet. ‘O mijn hemel. Ik kan dit niet. Ga weg. Je bent veel te leuk. Ik word zó onzeker van je. Ga alsjeblieft weg’ dacht ik. En lachte schaapachtig. ‘Hij kan toch niet zien dat ik een rood hoofd heb hè please.’ ‘Hoi hehe’ zei ik met een zweetsnor.
“Kan ik je verblijden met een overheerlijke oester?” vroeg de man. ‘O ja, shit. Hij komt gewoon een oester aanbieden. Daar istie hier voor. Nu heb ik natuurlijk zo naar ‘m staan glimlachen dat hij dacht dat ik zijn aandacht vroeg’ dacht ik. Ik hou niet van oesters. Ik vind ze zó vies. De oester zelf heeft niet echt veel smaak en is dril, beetje snotachtig. Niet lekker, maar dat krijg ik nog wel doorgeslikt. Maar dat zoute zeewater dat er meekomt. Gatsie, dat vind ik zó mottig. Heb je wel eens per ongeluk een slok zeewater ingeslikt tijdens het zwemmen? Daar krijg je toch kokhalsneigingen van? Bah! Nee, oesters zijn niks voor mij.
‘Ja, lekker’, zeg ik. Waarom ik ja zei weet ik niet maar hij was er al één aan het openen voor me. “Alsjeblieft” en hij reikte hem aan met z’n maliënkolder handschoen. ‘Ja dank je wel’. Ik goot die oester in één keer in m’n keel en ik hoopte dat ie snel weg was. En dat ik zo min mogelijk zou proeven. Maar die gleed natuurlijk niet door. Mijn keel protesteerde tegen zoiets vies. Dus ik moest kauwen. Terwijl die leuke man naar me keek. O wat erg. Bijt, bijt, kauw, kauw. Ik moest de kotsneigingen onderdrukken. Ik wou niet dat hij merkte dat ik het vies vond. Met de tranen in de ogen van ingehouden walging, slikte ik eindelijk het vieze ding door. Ik heb met moeite geglimlacht en heb me snel omgedraaid.
Vanaf toen heb ik nooit meer een oester genomen. Uit de oven is het best oké. Maar rauw, mij niet gezien. Dan ben ik maar een cultuurbarbaar. Geen echte Zeeuw. Een volks figuur. Een petata (aardappeleter). Mij doe je er geen plezier mee. De Zeeuwse oesters.