Mijn dochter van 10 is heel sportief en kan bijna iedere sport. Ze kan hard rennen. Ze kan goed zwemmen. Ze heeft balgevoel. Ze houdt van teamsport. Ze houdt van actie. Het is een sporter. Van wie ze dat nu heeft…?
Toen ik in verwachting was en ik wist dat ik een meisje kreeg, leefde ik letterlijk op een roze wolk. Mijn stoere, industriële smaak maakte ineens plaats voor roze gordijntjes, roze knuffelbeestjes en bloemprintjes. Ik droomde van lange blonde haren invlechten en romantische jurkjes. Mijn dochtertje zou op klassiek ballet gaan. Dat had ik zelf ook altijd gewild. Maar het werd helemaal geen roze-meisje.
Ze heeft vanaf de kleuterschool wel aan dansen gedaan. Niet ballet, nee daar is ze te stoer voor. Street dance. Een keer per week en dat was leuk. Daar is ze nog maar pas mee gestopt. Toen op zwemles, ze was altijd de snelste. En ze ging op hockey. Ook leuk. Ging ook goed. Het team waarin ze nu zit, wint zo’n beetje alles dus dat is iets om trots op te zijn. Hockey is twee keer per week trainen en iedere zaterdag wedstrijd. Drie keer in de week sporten vonden we wel genoeg.
Maar mevrouw wilde ook per se op kick boksen. Hoe ze daar nu bij kwam, geen idee. Maar ze wilde het heel graag. Oké, een keer een proeflesje meegedaan en ja hoor, ze moest en zou op kick boksen. En je raadt het al. Ook daarin is ze goed. Zo goed zelfs dat de trainer haar wil opleiden om haar, met extra trainingen, klaar te stomen voor kickbokswedstrijden. Dus weer een paar extra avonden sporten in de week.
En dan zie ik allerlei afschuwelijke taferelen voor me. Ik zie die kickboks meiden met strakke vlechtjes achterover in een staart gebonden. Ik zie bebloede gezichten. Littekens in wenkbrauwen. Tand door de lip. Foute tattoos ‘omdat het er bij hoort’ in dat wereldje. Ik zie harde koppen die agressief kijken. Gespierde en pezige meisjes waarvan je niet meer ziet dát het meisjes zijn. Dat is wat ik zie als ik aan die sport denk.
Ik zie het helemaal voor me. Wordt mijn dochter aan gort geslagen. Klap tegen haar neus. Krijgt ze zo’n platte boksersneus. Dik oog. Gescheurde lip. Ik moet er niet aan denken. Moet ik daar dan als moeder naar gaan zitten kijken? Moet ik haar dan nog aanmoedigen ook?
Mijn tienerdochter ziet alleen maar stoere meiden in korte topjes. Gespierde lijven en een mentaliteit van Kom maar op! Zij ziet de discipline en wilskracht in de kickboks filmpjes op YouTube. Zij voelt zich zelfverzekerd nu iedereen weet dat ze kan vechten. Mijn kleine meisje ziet zichzelf helemaal niet als een klein meisje. Maar ik wel. Míjn kleine meisje.
Zij ziet een vrouw met een stoere hobby. Iemand die respect afdwingt.
Stel, ze komt heel ver in die sport. Ze wordt een kampioen kickbokser. Dan wil ik niet die moeder zijn die nooit achter haar dochters keuze heeft gestaan. De moeder die haar nooit heeft gesteund. Haar nooit heeft begrepen.
Nee, laat ik dan toch maar mijn lieve meisje laten doen wat ze zo graag wil doen. Wie weet waar we allemaal naar toe moeten rijden voor wedstrijden. We zien het allemaal wel. Trouwens, zo ver is het nog lang niet. Eerst maar eens flink trainen en kijken of ze het volhoudt. En afwachten of ze wel écht geschikt is voor dit soort fights. Misschien maak ik me druk om niks. Maar ach, daar ben je toch moeder voor?
Eén troost: Lucia Rijker is er ook niet lelijker op geworden. En zij heeft heel wat wedstrijden gevochten. Met haar in m’n achterhoofd hou ik een beetje moed.
Dank je wel Lucia 😉