Grieperdepiep!

Ben jij ook grieperig geweest? Hier in huis zo’n beetje iedereen. Vooral m’n dochter heeft het goed te pakken gehad. De hele carnavalsvakantie heeft ze doodziek op de bank gelegen. Maar zij is niet de enige. Heel veel Nederlanders hebben griep (gehad).

Eerst even een feitje: Als er twee weken achter elkaar 51 op de 100.000 mensen griep hebben, spreekt men van een epidemie. Gemiddeld duurt een epidemie 9 weken. Nederland zit nu in de 10e week. Vorig jaar heeft de griepepidemie 15 weken geduurd. Toen was het blijkbaar ook zo erg. Dat weet ik al niet eens meer.

Ik heb dus afgelopen weken drie zieken in huis gehad. Allemaal lamlendig op de bank hangend. Kopje thee, niets eten. Nou, vooruit, een paar chipjes dan. Dat gaat er altijd in. En nog maar een glaasje water. Met een paracetamolletje. Snif, kuch, hoest, proest, nies en zucht. Dat zijn ongeveer de gesprekken die we gevoerd hebben. En dan de tv aan. Olympische Spelen. De godganse dag.

En wie was er natuurlijk gewoon fit? Moeders. Ik dus. Ik ben blijkbaar immuun voor epidemieën. Het had me wel lekker geleken om ook onderuit op m’n zetel te liggen. Met een dekentje over me. En dan niets eten, da’s goed voor de lijn. ‘s Avonds geen wijntje, veel beter. Me kunnen bemoeien met de tv-programma’s, want net zo zielig. En gewoon chagrijnig mogen zijn, dat wordt je vergeven.

Nee hoor, dat meen ik niet. Als ik zag hoe beroerd m’n kleine meid zich voelde, dat wens ik niemand toe. 39,5 graden koorts. Dat is best behoorlijk. Ik heb haar goed in de gaten gehouden. Ze lag te zweten en te ijlen. Ze had enge dromen en riep de raarste dingen. Ze begon te slaapwandelen en daarom sliep ze in de huiskamer. En ik ook. Zelf heeft ze een hoogslaper. Ze zou zo naar beneden kunnen kukelen.

Bij iedere kik die ze gaf, werd ik wakker. Op een nacht liep ze al slapend gewoon keihard tegen de muur. Tand door d’r lip. Daarna viel ze flauw. Op de keukenvloer. Ik wist even niet wat ik moest doen. ‘Rustig blijven’, dacht ik. Even later kwam ze weer bij en strompelden we terug naar de bank. Daar is ze de hele week niet meer af geweest. At niks en dronk amper. Ze heeft heel veel geslapen. Daarna ging het langzaam steeds beter. Wat heb ik me zorgen gemaakt om m’n meisje.

Griep is dus echt veel meer dan een verkoudheidje. Echt ziek zijn is verschrikkelijk. Je zó beroerd voelen dat je niet meer weet hoe je moet liggen of zitten. Dat je op je blote knieën bidt dat dit gevoel snel voorbij gaat. Dat je gelukkig veel slaapt en daarmee hoopt dat je zo weinig mogelijk merkt.

Ik hoop ook dat het snel voorbij is, deze griepepidemie. Want dan ben ik aan de beurt. Ik word namelijk altijd pas ziek als iedereen al geweest is. En dan lig ík op de bank, dekentje over me, met een bakkie thee, te Netflixen. Ik heb een leuke serie ontdekt. Daar vertel ik jullie een andere keer over. Wanneer ik weer beter ben…