Mijn dochter (11) is een feestnummer. Ze houdt van verjaardagsfeestjes. Ze vindt visite leuk. Of bij iemand op bezoek gaan. Ze hangt graag rond in de stad en in ‘t café, nu al. Ze kent iedereen. En iedereen kent haar.
Zo was het al toen ze nog maar baby was. Zat bij ons in de kamer de grote tafel gezellig vol met vrienden of familie. Dan lag baby Evi een meter verderop in de box te jammeren. ‘Wat is er toch? Heb je een volle luier?’ Maar nee hoor, zodra ze bij de rest zat, werd ze vrolijk. Dan hoorde ze erbij. Dan was het gezellig.
Als er ergens een braderie, dorpsfeest, bandje of ander feestje is. Wil Evi er bij zijn. Als er een paar klasgenootjes naar het zwembad gaan. Dan moet ze er ook naar toe want de hele klas is er. En als ze bij een vriendje of vriendinnetje blijft spelen, dan schuift ze daar gewoon aan tafel met het avondeten. Gezellig. En “Mag ik blijven slapen, mam? Van haar moeder mag het.” Tja, veel te gezellig om al naar huis te gaan. En je zou toch maar eens iets missen.
Het is zelfs zo dat ze onder de douche met “imaginary friends” speelt. Want dat is gezellig. Anders is douchen maar saai. De shampoofles, conditionerflacon en het doucheschuim zijn vrienden. En ook knikkers zijn allemaal kinderen, kleine kinderen. Die geeft ze zwemles in een plastic Tupperware bakje. Met z’n allen in de douche. Krijg haar daar maar weer eens vanonder. Dat lukt niet. Veel te gezellig.
We kampeerden een paar jaar geleden op Camping Groede en gingen naar het strand met een paar vrienden. Evi mocht zelf haar strandtas inpakken. Er waren verder geen kinderen bij maar dat gaf niet. Veel mensen bij elkaar is sowieso gezellig, vindt Evi.
Ze moest maar kijken wat ze mee nam en waarmee ze wou spelen. Op het strand pakte iedereen z’n tas uit en m’n vriendin begon keihard te lachen. “Evi, wat heb je nu toch meegenomen? Een schoenlepel? Naar het strand? Hahaha!” Had mijn dochter zo’n lange schoenlepel in d’r strandtas gestoken. “O, dit? Nee dat is Jacinta, daar speel ik altijd mee. Die mocht mee naar het strand. Daar is ze nog nooit geweest.” zei ze bloedserieus. En ze liep naar de zee. Gezellig samen met Jacinta, de schoenlepel.
Haar bed verschonen is ook altijd een hele klus. Want ook slapen moet gezellig zijn. Haar hele bed ligt altijd vol met knuffelbeesten. Ze hebben allemaal een eigen naam en een eigen verhaal. Sommige knuffelvriendjes hebben zelf ook een knuffeldier. En waag het niet om stiekem een beest weg te halen want dat heeft ze meteen door. Ik heb voor de gein eens een foto gemaakt. Zo zag het er vanmorgen uit toen ik haar bed, een hoogslaper, afhaalde:
Als haar grote broer (20) zit te chillen met wat vrienden. Beer pong, kaarten, gamen of gewoon kletsen. Dan zit daar vaak een klein blond meisje tussen. Alleen het feit dat er mensen zitten die aan het kletsen zijn, is een reden om er bij te willen zijn. Want dat is gezellig.
Ik ben maar saai, volgens haar. Ik hoef niet iedere zaterdag ergens naar toe. Sterker nog, ik ben blij dat ik lekker thuis op de bank kan ploffen na een druk weekend werken. En dat ik even geen mensen om me heen heb, even lekker relaxen. Even geen muziek. Liever geen afspraken. Gewoon rust. Lekker niks.
Tjonge, dat klinkt inderdaad saai zeg. Ben ik dan echt saai? Of gewoon oud aan het worden? Mijn vriend gaat wel graag op stap. Evi ook. Straks zit ik daar. Thuis. Helemaal alleen. Met Bram, Bierbuik en Jacinta…
X Ka.