Ik weet niet of het er bij jullie ‘s morgens ook zo aan toe gaat? Er is namelijk heel wat voor nodig om mijn dochter (11) in gang te krijgen. Ze denkt iedere ochtend dat ze zeeën van tijd heeft. En dan moet ze zich natuurlijk toch weer haasten. Waar heel wat geroep en gezucht bij komt kijken.
Het is 7 uur ‘s morgens in Huize Ka. Mijn wekker gaat. Ik draai me nog één keer om want ik heb natuurlijk weer eens niet goed geslapen. Voor de snoozer gaat, kruip ik uit bed. Zoek wat kleren bij elkaar die ik die dag wil dragen en leg ze in de badkamer. Dan stap ik Evi’s kamer binnen.
‘Hee, lieve meid. Lig je nog zo lekker te slapen?’ Ik probeer haar op die manier langzaam te laten wennen aan het feit dat het weer dag is. Ik wrijf wat over haar benen of aai haar door de warrige bos krullen. ‘Schatteboutje, je moet er uit.’ Evi draait zich nog eens om. Ik doe het rolgordijn naar boven. Maar dat heeft totaal geen effect want het is buiten gewoon nog donker om iets over 7.
‘Ik ga nu douchen. En jij moet echt uit bed hoor, anders ben je heel laat.’ “Mmnngghm” hoor ik haar zeggen. Oké, ze is wakker dus. Ik vertrek naar de badkamer en spring onder de douche. Even later kom ik in de woonkamer en daar ligt ze, zoals gewoonlijk, in haar pyjama op de bank met haar telefoon. ‘Wil je iets eten?’ vraag ik. … geen antwoord … ‘Wil je iets eten, Evi?’ … weer niets … ‘Evi! Wil je iets eten?!’ roep ik nu flink geïrriteerd. Natuurlijk zegt ze weer niks want ze heeft haar koptelefoon op. Ze hoort het echt niet. Zegt ze.
Ik kom stampvoetend aanlopen en trek de koptelefoon van haar hoofd af. ‘Of je iets wil eten, vraag ik nu voor de vierde keer!’ “Nouuww, doe eens normaal man! Zo gaat die koptelefoon nog kapot! Jemig, vraag het gewoon normaal man.” En ze doet dat ding weer op haar oren en gaat verder met You Tube filmpjes kijken. Ik geef het op. Ze zoekt het maar uit. Dit is niet bevordelijk voor mijn ochtendhumeur.
Ik besluit om me van haar onverschilligheid niks aan te trekken en maak twee crackertjes voor mezelf. Ik zet koffie en check social media op nieuwe berichten. Ondertussen zoek ik Evi’s outfit voor die dag uit en leg dat naast haar op de bank. ‘Evi, kleed je eens aan. Het is al bijna 8 uur!’ roep ik in haar oor. “Ik heb hongeeeerrr!” roept ze. ‘O ja, natuurlijk. Nu wil je opeens nog iets eten. Nou, hup, kleed je aan, dan maak ik ontbijt voor je’ zeg ik.
Chagrijnig loop ik naar de keuken en maak een crackertje kaas en een crackertje Nutella voor haar. Een lekker kopje thee erbij voor mevrouw. En ik breng het naar de kamer zodat mevrouw niet hoeft op te staan. Wanneer ik het ontbijtje voor haar neer zet, zie ik dat ze ptvrdorie nog steeds op dat telefoontje zit te turen! ‘EVI! Schiet nu eens op! Trek die kleren aan en eet je ontbijt op! Je hebt nog 10 minuten!!’
In slow motion trekt ze zichzelf rechtop en zucht nog een keer. Ze doet eindelijk haar koptelefoon af en zet haar gsm tegen iets stevigs zodat ze toch nog filmpjes kan blijven kijken. Ze trekt haar slaapshirt uit en pakt de sweater die ik klaar gelegd had. Ze roert in haar thee. Hèhè, eindelijk komt ze in beweging.
Nu moet ik nog haar lunch box klaar maken voor school. Haar gymspullen bij elkaar zoeken. Een tussendoortje voor in de eerste pauze. Haar boeken, schriften en agenda in haar tas doen. O ja, alvast schone sokken pakken en haar schoenen zoeken. Want die zijn altijd kwijt. ‘Evi?”Evi?’ ‘EVI!!’ “Huh, ja wat is er?” ‘Waar zijn je schoenen? Ik kan ze niet vinden.’ “Weet ik veel” antwoordt ze.
Ik zucht nog maar een keer. En na drie keer het hele huis doorzocht te hebben, vind ik ze dan eindelijk. We moeten al zo vertrekken dus Evi moet haar tanden gaan poetsen en ‘r haar borstelen. Ik kom in de woonkamer. Zit Evi nog steeds in haar pyjamabroek. Met die sweater in haar hand, voor zich uit te staren. ‘Hee, schiet eens op joh! We moeten zo weg! Je hebt je nog niet eens aangekleed!’
“Ik moet nog eten. Waar is m’n broek? Hoe lang hebben we nog? Ik moet nog alles doen! Weeheeh! Help me dan even, sta daar niet zo te niksen!” Tja, nu is het paniek natuurlijk. We hebben nog vijf minuten, dan moeten we in de auto zitten. “Tandenpoetsen doe ik vanavond 4 minuten lang, mam. Dan sla ik het nu over.” ‘Nee hoor, gewoon goed poetsen. Schiet nou maar op. Hup hup, kleren aan. Tanden poetsen. Haar borstelen. Jas aan en weg.’
Om twee minuten voordat de bel gaat, rennen we allebei met onze jas nog maar half aan, de veters nog ongestrikt en de tas nog open, naar de auto. Nu maar hopen dat er onderweg niks tegen zit, want dan zijn we nóg later. We komen maar weer eens te laat op school. Maar de juf is niet anders gewend en vraagt wat deze keer de reden is dat ze te laat is. En dan komt er altijd een l*lverhaal over dat we ingesneeuwd waren. Of dat haar moeder zich verslapen had. Of we hadden pech met de auto. “En jij denkt zeker dat ik daar in trap?” moet de juf vast dikwijls denken…
X Ka
2 reacties op “Ons ochtend-ritueel”
Hemeltje wat een gedoe zo een ochtendstart. De meeste dingen die je opnoemt deed mijn zoon op die leeftijd zelf. Groot voordeel was het dat hij alleen de steeg door hoefde om op het schoolplein te komen. Nooit gedoe met brengen.
Daarin herken ik mijzelf toen ik nog wat jonger was