Ik heb er wel weer even genoeg van. Na twee iets te gezellige feestjes, voel ik weer heel goed dat ik geen twintig meer ben. Ik weet het zeker, ik drink nooit meer!
Het begon allemaal afgelopen zaterdag. Ik was eigenlijk nog niet helemaal hersteld van een griepje. Maar we hadden een feestje ‘s middags. ‘Laat ik maar gewoon naar het feestje gaan en we zien wel of ik het volhoud.’ dacht ik. Dus hupsakee, m’n panterbroek aan. Een wit T-shirt met m’n nieuwe beige blazer er over. En een mooie grote beige sjaal. Shabby chique. Zo kon ik de deur wel uit, vond ik.
Het feestje begon om 16 uur. Toen wij binnen kwamen in het café/restaurant was het al in volle gang. Bomvol en bloedheet. Een half uurtje later moest m’n sjaal uit want het was niet vol te houden, zo warm. Dat zat eigenlijk niet in de planning want die sjaal hoorde bij mijn “outfit of the day”. Ken je dat gevoel?
Een uurtje later stond ik halfdronken op de dansvloer uitbundig te dansen en maakte het me niks meer uit hoe ik er uit zag. ‘Kan mij het schelen, ik heb het naar m’n zin,’ dacht ik. En maar meelallen op de jaren 70, 80 en 90 hits. ‘Ich bin wie Duuu!’ De tijd vloog en we zijn veilig thuis gekomen. Geen idee hoe laat.
De volgende dag was ik natuurlijk beroerd tot en met. Ik was vergeten hoe het voelde om een kater te hebben. Nou, zó dus. Een hele dag nergens toe in staat. Wat een verloren dag. En een koppijn! Je dacht toch zeker niet dat ik op zondagmiddag kon gaan carnavallen? Ben je betoeterd? Eerst even herstellen van dat ene feestje. En de stoet ging niet door vanwege de storm. Daar, mijn smoes om niet mee te hoeven. Veel plezier maar ik blijf thuis. Auwww, m’n hoofd…
Katerman, katerman, geef me nog wat water, man. Mijn hoofd doet zo’n zeer, mijn hoofd doet zo’n zeer.
“Katerman” door de Lamaketta’s met de Lamakids tijdens Festival De Ballade 2019. Met mijn dochter Evi.
Maar maandag was het zoals ieder jaar “leuren” tijdens carnaval in Sas van Gent. En we hadden met onze best friends een heel gedoe gemaakt en voorbereid. Dus maandag gingen we op pad. Verkleed en al, met een heuse act die we ingestudeerd hadden.
Dan begin je dus ‘s morgens. En dan zijn we nog niet zulke lolbroeken. Die “act” kwam pas los na een paar biertjes. Maar toen hoefde het niet meer. Want tegen die tijd was het leuren al min of meer afgelopen.
Wie verzint nou ook zo iets? Bier drinken vanaf ‘s morgens. Ik ben maar voorzichtig begonnen met mazout, bier met cola gemixt, om niet meteen al zat te zijn als de dag nog moet beginnen. Ik hield het vol tot een uur of zes ‘s avonds.
Tegen die tijd had ik het helemaal gehad. Ik had iedereen gezien en gesproken. Buiten nat geregend en bijna weg gewaaid tijdens het eten van carnavalsvoer: broodje hamburger. Een overdosis bier en cafeïne ingenomen. Ik heb honderd keer meegezongen met “De toreador”, de carnavalskraker van het jaar. ‘Señorita, dit is het momentoooo!’ Dit lied zit nu al twee dagen in m’n hoofd.
De Toreador, het lied dat nooit meer uit je hoofd gaat
En dus had ik wederom een hele volgende dag nodig om bij te komen. Zelfs nu nog, zit ik te geeuwen. En dorst! De thee is niet aan te slepen. Mijn hoofd zit vol met watjes. Ik zie er niet uit. En ben nergens toe in staat.
Leuk hoor, zulke feestjes. Vroeger feestte ik non-stop van vrijdagavond tot zondagochtend. Ook toen had ik een kater maar ik ging gewoon door – Barrie Stevens “Vooral doorgaan” – en dan ging het wel weer. Nu laat het een week later nog steeds z’n sporen achter.
Dry January is mislukt. Dry February ook. Maar Dry Skin is helemaal gelukt.
Ik denk dat ik maar een maskertje neem. Nee, geen carnavalsmaker. Een gezichtsmaskertje om mijn huid te ontgiften. Het “Gold Mask – Hydro Gel” van Action, die had ik nog liggen. Lekker hoor. Daarvoor is het nu echt het momentoooo.
Voorlopig even geen feestjes meer. Daar ben ik te oud voor. Mijn hoofd heeft een langere hersteltijd nodig. Weet niet of ik dat over heb voor een avondje drank en polonaise. Want die KATER MAN!
X Ka.